اختلال اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان

اختلال اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان ( SAD ) یک اختلال اضطرابی است که در آن فرد در مورد جدا شدن از خانه یا افرادی که با آن ها وابستگی عاطفی قوی دارد (مثلا والدین، مراقب، افراد مهم یا خواهر و برادر) اضطراب مفرط را تجربه می‌کند. این بیماری در نوزادان و کودکان خردسال، معمولا بین شش تا هفت ماهگی تا سه سال شایع ‌تر است، اگرچه ممکن است در کودکان بزرگ ‌تر، نوجوانان و بزرگسالان به صورت پاتولوژیک ظاهر شود.

در این مطلب از مجله روانشناسی نیک داد به موضوع «اختلال اضطراب جدایی کودکان و بزرگسالان» می پردازیم و روش های تشخیص و درمان آن را ذکر میکنیم. با ما همراه باشید.

تا سال 2013، اختلال اضطراب جدایی به ادبیات مربوط به اختلالات اضطرابی نوجوانان محدود می شد. این اختلال به ندرت در بزرگسالان جوان و تنها در صورتی که آنها سابقه اضطراب جدایی در دوران کودکی داشته باشند، رخ می دهد.

در زمینه ارتباط اختلال اضطراب کودکان و بزرگسالان، پزشکان و محققان قبلا به جای تشخیص اضطراب جدایی در بزرگسالان فکر می کردند که اضطراب جدایی کودکی ارتباط نزدیکی با ایجاد اختلال هراس بزرگسالان و آگورافوبیا (ترس از مکان های عمومی) دارد.

اکنون مشخص شده است که نه تنها بزرگسالان در تمام سنین می توانند از اضطراب جدایی رنج ببرند. بر اساس تحقیقات 20 سال گذشته، پنجمین راهنمای تشخیصی و آماری (DSM-5) دامنه اختلالات اضطرابی بزرگسالان را تا اضطراب جدایی گسترش داده است.

این همچنین به این معنی است که ویژگی ‌های همپوشانی با سایر اختلالات (شایع ‌ترین اختلال هراس، آگورا فوبیا و اختلال اضطراب فراگیر) ممکن است قبلا اشتباه تشخیص داده شده باشند. این ها باید بهتر ارزیابی شوند تا مشخص شود که آیا اضطراب جدایی بزرگسالان تشخیص محتمل‌ تری است یا خیر.

اختلال اضطراب جدایی در کودکان

 اضطراب جدایی بخشی طبیعی از فرآیند بزرگ شدن است. بر خلاف SAD (که به آن اضطراب بیش از حد گفته می شود) اضطراب جدایی طبیعی نشان دهنده تحولات سالم در بلوغ شناختی کودک است و نباید به عنوان یک مشکل رفتاری در حال تکامل در نظر گرفته شود.

اختلال اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان با ترس غیرمنطقی از جدایی و رها شدن توسط افراد وابستگی نزدیک مانند والدین، شریک زندگی و حتی حیوانات خانگی مشخص می شود.

بسیاری از افراد مبتلا به اضطراب جدایی نیز بی میلی برای ترک خانه خود را تجربه می کنند. این حالت ممکن است با احساس ترس یا اضطراب همراه باشد. در کودکان، اضطراب جدایی می تواند به صورت رفتارهای «چسبنده» نسبت به والدین و علائم فیزیکی مبهم مانند درد معده و حالت تهوع ظاهر شود.

اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان

بزرگسالان مبتلا به اضطراب جدایی اغلب ترک شریک زندگی خود را حتی برای مدت کوتاهی مشکل می دانند.

اضطراب جدایی شدید فرد زمانی که از وابستگی های نزدیک جدا می شود یا هنگام نشخوار درباره جدایی های احتمالی می‌تواند منجر به حملات پانیک شود.

اگر کنترل نشود، این اضطراب ‌ها می ‌توانند منجر به اجتناب از مکان‌ های مرتبط با تجربیات قبلی علائم اضطراب و حملات پانیک شوند. همچنین ممکن است منجر به انزوای اجتماعی و مشکلات در خرید یا ترک خانه (آگورافوبیا) شود.

اضطراب جدایی زمینه ای را می توان با تعامل اجتماعی بیش از حد مبتنی بر فناوری مانند پیامک و اینستاگرام پنهان کرد. ممکن است تنها زمانی آشکار شود که این فعالیت ها محدود شوند.

افراد هنگام جدا شدن از عزیزانشان از جمله حیوانات خانگی ممکن است مضطرب شوند.

مشکلات اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان

زمانی که این ترس ها زندگی افراد را تحت تاثیر قرار می دهند، به عنوان یک اختلال اضطرابی طبقه بندی می شود. این ممکن است به این معنی باشد که آن ها در رفتن به محل کار یا مدرسه با مشکلاتی مواجه می شوند، یا احساس می کنند که نیاز به حفظ نزدیکی فیزیکی دارند یا مجبور به تماس مکرر با آن ها در طول روز هستند.

اگرچه اختلال اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان می تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد، اما در بین کودکان شیوع بیشتری دارد. در کلینیک های اضطرابی که در درمان کودکان تخصص دارند، این نرخ ها می تواند تا 47٪ باشد.

با این حال، اضطراب جدایی یک اختلال نادر در میان بزرگسالان نیست. یک مطالعه بین ملی اخیر در مورد اختلالات در 18 کشور نشان داد که میزان اضطراب جدایی در طول زندگی از 0.2٪ تا 9.8٪، با میانگین 4.8٪ در بین کشورها متغیر است. این میزان در زنان بیشتر از مردان بود.

تشخیص اختلال اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان

با وجود قرار دادن اخیر این بیماری در DSM-5 و شیوع بالا در عمل بالینی، اکثر پزشکان تمایلی به تشخیص بیماران بزرگسال مبتلا به اضطراب جدایی ندارند.

بخشی از بی میلی ممکن است به دلیل آموزش قبلی آن ها باشد که می گفت بزرگسالان به طور کلی از این شکل از اضطراب رنج نمی برند. در عوض، ممکن است با سایر اختلالات اضطرابی «بزرگسالان» که برخی از ویژگی‌های مشترک با اضطراب جدایی دارند (به ویژه حملات پانیک و رفتارهای اجتنابی) تشخیص داده شوند.

اضطراب جدایی در بزرگسالان نیز اغلب با سایر شرایط روانپزشکی مانند افسردگی رخ می دهد که می تواند علائم ظریف اضطراب جدایی را پنهان کند. افراد مبتلا، به دلیل خجالت یا عدم آگاهی از این مسائل اساسی، همیشه در مورد بحث مستقیم ترس های غیرمنطقی خود از رها شدن با پزشکان باز نیستند.

با این وجود، تشخیص دقیق اضطراب جدایی مهم است. مطالعات نشان داده اند که اکثر افراد مبتلا به این اختلال به درستی درمان نمی شوند. تشخیص ‌های اشتباه باعث می‌شود که افراد مبتلا به اضطراب جدایی اغلب برای شرایط نامناسب درمان شوند.

روش های درمان

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به این اختلال می‌توانند تجربیات درمانی را بازگو کنند که در آن ترس ‌های جدایی خاص آن‌ ها مورد توجه قرار نگرفته است یا به روشی گذرا با آن ‌ها برخورد شده است، زیرا برای اختلال دیگری درمان شده ‌اند.

درمانگران همچنین خاطرنشان کرده ‌اند که بزرگسالان مبتلا به اختلالات اضطرابی هم زمان و اضطراب جدایی به درمان‌ های استاندارد پاسخ نمی ‌دهند. وجود اضطراب جدایی درجه بالایی از پیچیدگی را به تصمیمات درمانی اضافه می کند.

اضطراب جدایی بزرگسالان، به ویژه در زمان عدم بررسی سابقه اضطراب جدایی در کودکی، مفهوم نسبتا جدیدی است. هنوز هیچ درمان مبتنی بر شواهد منتشر شده برای این بیماری وجود ندارد.

با این حال، نشانه هایی وجود دارد که درمان هایی که به طور خاص بر ترس از جدایی از وابستگی های نزدیک و استراتژی هایی برای درونی کردن حمایت عاطفی توسط دیگران تمرکز می کنند، سودمند هستند.

اضطراب جدایی در نهایت به طور رسمی به عنوان یک اختلال اضطراب “مشروع” بزرگسالان شناخته شده است. با این حال، برای از بین بردن بی میلی در میان پزشکان و محققان در تشخیص و توسعه درمان های موثر برای این وضعیت ناتوان کننده، باید اقدامات بیشتری انجام شود.

سخن آخر

در حالی که اضطراب جدایی بزرگسالان به اندازه زمانی که یک کودک این وضعیت را تجربه می کند رایج نیست، هنوز هم ممکن است فرد در بزرگسالی دچار اضطراب جدایی شود. اضطراب می تواند آنقدر شدید باشد که به دلیل ترس و نگرانی در مورد جدایی از شخص دیگر، انجام فعالیت در زندگی روزمره برای کسی سخت باشد.

اگر افراد مطمئن نیستند که ترس هایشان مربوط به جدایی است، باید به یک متخصص بهداشت روان مراجعه کنند. از طریق درمان و در برخی موارد، داروها، افراد می توانند علائم اضطراب جدایی خود را کاهش دهند.